.آقای وافی در مورد خاطرات خود با شادروان استاد شهریار می‌گویند و کتاب خود "خاطرات من و شهریار" را معرفی می‌نمایند.

 زندگینامه  از ایشان در ادامه مختصری از

در سال 1333 درمحلۀ سرخاب تبریز به دنیا آمدم. سرخاب نزدیکترین و سهل الوصولترین راه را برای کوه عینالی داشت و یکی از تفریحات دوران کودکی ما صعود به عینالی بود. این امتیاز اقلیمی باعث شده بود که بچه های محل ما اکثرشان فرز و قبراق باشند و شاید به همین دلیل سالهای سال از 11 بازیکن تیم فوتبال کلنی تبریز 9 نفرشان از محلۀ سرخاب بودند. من هم از این قبراقی بی نصیب نبودم که در دورۀ نوجوانی به تیم فوتبال ماشین سازی تبریز انتخاب شدم . سپس در یک مسابقۀ اتفاقی دو صحرانوردی وارد عرصۀ دوومیدانی شده و مدت 11 سال عنوان قهرمانی و عضویت تیم ملی دوومیدانی ایران را داشتم. پدرم اهل شعر بود و شعرای زیادی به منزل ما رفت و آمد داشتند.در محافل شعری ما مرتب شعر خوانده می شد. من هم به شعر عالقمند شدم. یکبار به طور اتفاقی با استاد شهریار روبرو شدم و شعری از خود برایشان خواندم و خیلی زود به شاگردی ایشان پذیرفته شدم و تخلص (وافی) هدیۀ هنری استاد شهریار به من بود. در سال 1353 باز هم به طور اتفاقی وارد ارتش (هوانیروز) شدم (بادرجۀ همافری) و مدت 30 سال به عنوان مهندس پرواز هلیکوپتر خدمت کردم و در سال 1383 با درجۀ سرهنگی بازنشسته شدم. در کنار کار اداری شروع به نوشتن خاطرات جنگ ارتش نمودم و با نوشتن و چاپ بیش از یکصد عنوان کتاب تاریخ جنگ ارتش رکورددار کتاب تاریخ جنگ ارتش شدم و چندین عنوان از کتابهای من در سالهای مختلف به عنوان کتاب سال انتخاب شدند. در سال 1383 به عنوان پرکارترین نویسندۀ تاریخ جنگ ارتش معرفی و با عنوان چهرۀ ماندگار اندیشه و قلم انتخاب شدم.